Jednym z założeń branych pod uwagę podczas wyznaczania rezerwy na odprawy rentowe jest stopa dyskonta. Jest to stopa zrzeczenia się przyszłych środków finansowych na rzecz środków aktualnie dostępnych. Jej istnienie wynika ze zmienności wartości pieniądza w czasie oraz obrazuje stosunek, w którym przyszły kapitał zrównuje swoją wartość z kapitałem bieżącym. Stopa dyskonta informuje, z jakiej części środków przyszłych jednostka jest skłonna zrezygnować, by zamienić je w środki bieżące. Jest to zatem stosunek kwoty dyskonta do wartości przyszłej kapitału, który jest wyrażony w procentach.
Stopa dyskonta daje możliwość dyskontowania – przeliczenia przyszłej wartości kapitału na jej wartość bieżącą. W takim ujęciu stopa dyskonta używana jest w pewnych metodach oceny projektów inwestycyjnych, w których często przyjmuje wartość średniego ważonego kosztu kapitału.
Stopa dyskonta nie jest stopą zwrotu lub rentownością.
Dyskonto proste – jest to wartość, o jaką trzeba pomniejszyć przyszłą wartość, by otrzymać wartość bieżącą, zakładając oprocentowanie proste. Dyskontowanie proste stanowi działanie odwrotne do oprocentowania prostego.
Dyskonto składane – inaczej zwane rzeczywistym; jest to wartość, o jaką trzeba pomniejszyć przyszłą wartość kapitału, by otrzymać obecną wartość kapitału, zakładając określony poziom oprocentowania składanego i ustalonego czasu oprocentowania.
Dyskonto handlowe – jest to metoda oprocentowania wkładu pieniężnego, w jakiej odsetki naliczane są na początku okresu na podstawie wartości przyszłej. Dyskonto handlowe ma wielorakie zastosowanie, głównie w rachunku weksli i bonów skarbowych. Różni się on od oprocentowania prostego, w którym to odsetki naliczane się na podstawie wartości początkowej na końcu okresu.