Odprawy rentowe są świadczeniami długoterminowymi. Przy tego rodzaju świadczeniach istnieje niepewność co do tego, kiedy zdarzenie warunkujące wypłatę świadczenia nastąpi albo czy w ogóle będzie miało miejsce. Jednostki najczęściej korzystają w tym zakresie z metody szacowania rezerw opisanej szczegółowo w MSR 19 lub z usług aktuariusza. Przy ustalaniu wartości rezerwy przyjmuje się odpowiednie wskaźniki (stopa dyskonta, przewidywany wskaźnik inflacji, wskaźnik rotacji pracowników i inne).
Rezerwy w postaci biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów na świadczenia pracownicze powinny być odnoszone w wiarygodnie oszacowanej wartości, w ciężar kosztów bezpośrednio związanych z działalnością operacyjną w bieżącym okresie. W księgach rachunkowych utworzenie takich rezerw można ująć następująco:
1. W jednostce prowadzącej konta zespołu 4:
– Wn konto 49 „Rozliczenie kosztów”,
– Ma konto 64-1 „Bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów”.
2. W jednostce prowadzącej konta zespołu 4 i 5 albo wyłącznie konta zespołu 5:
– Wn konto zespołu 5,
– Ma konto 64-1 „Bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów”.
Rezerwa na odprawy rentowe w ujęciu księgowym sprowadza się zatem do trzech typów operacji:
– tworzenie rezerwy na odprawy rentowe,
– wykorzystanie rezerwy na odprawy rentowe – następuje wówczas, kiedy przewidywane zobowiązania, na jakie tworzona była rezerwa rzeczywiście wystąpią,
– rozwiązanie rezerwy na odprawy rentowe – występuje wtedy, gdy utworzona rezerwa stanie się bezprzedmiotowa, zbędna, ponieważ nie wystąpią przewidywane rezerwą operacje lub zobowiązania lub gdy wysokość rezerw przekracza ich rzeczywistą wartość.